Paniek bij Mercedes en VW: werknemers krijgen tot een half miljoen euro mee om nú te vertrekken
In dit artikel:
De Duitse auto-industrie staat onder zware druk en reageert met uitzonderlijk dure afvloeiingsregelingen om personeel vrijwillig weg te krijgen. Door een combinatie van recessie, hoge kosten van de energietransitie en felle concurrentie uit China kampen fabrikanten met dalende marges. Omdat ontslaan in Duitsland complex is door machtige vakbonden en ontslagbescherming, kiezen veel concerns ervoor mensen weg te kopen.
Uit cijfers van Handelsblatt blijkt dat de grootste Duitse beursbedrijven (DAX) sinds begin 2024 meer dan 16 miljard euro hebben gereserveerd voor reorganisaties, grotendeels bestemd voor vertrekpremies. Mercedes-Benz wil tot 2027 naar eigen zeggen een miljard euro op personeelskosten besparen en trok dit jaar met zogenoemde ‘turbo-premies’ grote bedragen uit de kast: een 55-jarige teamleider met dertig dienstjaren kon zo’n 500.000 euro meekrijgen; ook dertigers met modale salarissen ontvingen al snel rond de 100.000 euro. Ongeveer 4.000 medewerkers verlieten Mercedes dit jaar — kostenpost: circa 1,4 miljard euro.
Volkswagen kondigde aan tot 2030 ongeveer 35.000 banen in Duitsland te schrappen. Ook daar worden forse vergoedingen geboden: senior managers kunnen tot circa 400.000 euro ontvangen, en werknemers met twintig dienstjaren vaak rond de 100.000 euro. Veel afvloeiing gebeurt via duur betaalde vroegpensioenregelingen, soms tot 95 procent van het salaris.
Analisten waarschuwen dat deze strategieën niet per se duurzaam zijn. Eerdere ronden van afvloeiingen, zoals Volkswagens ‘toekomstpact’ van 2016, leidden korte tijd later tot tekorten aan kritische profielen (bijv. software-experts). Ook bij Bayer leidde grootschalig reorganiseren eerder niet tot structureel betere marges. Bedrijven riskeren nu ervaren kennis te verliezen en over een paar jaar opnieuw personeel te moeten werven.
Op de korte termijn drukken de reorganisatiekosten de resultaten; Mercedes zag de nettowinst in het derde kwartaal halveren door deze lasten. De concerns beargumenteren echter dat de investeringen zich binnen enkele jaren terugbetalen door lagere loonkosten. Concluderend: de Duitse industrie koopt met enorme bedragen tijd en ruimte, maar betaalt daarmee een historisch hoge prijs — met onzekere opbrengst op de langere termijn.