Test: Ferrari F80 - Zonder V12, toch buitenaards

In dit artikel:

Ferrari onthulde de F80, een radicale nieuwkomer in het topsegment die bewust afstand neemt van de klassieke V12. In plaats daarvan combineert het merk een geavanceerde 3,0-liter V6 (goed voor circa 900 pk) met drie elektromotoren tot een hybride aandrijflijn van ongeveer 1.200 pk en 1.092 Nm koppel. De keuze voor een V6 is ingegeven door gewichtsbesparing, een lager zwaartepunt dankzij een compact accupakket en de mogelijkheid om racetechnologieën uit Formule 1 en Le Mans te integreren.

De naam F80 verwijst naar Ferrari’s 80-jarig bestaan in 2027; datzelfde jaar rolt het laatste exemplaar van de band. Met deze auto positioneert Ferrari zich duidelijk als opvolger van de LaFerrari en markeert het een nieuw hoofdstuk in de merkgeschiedenis.

Op papier is de F80 extreem: rijklaar ongeveer 1.600 kg, neerwaartse druk van circa 1.050 kg bij 250 km/u en een remweg van circa 98 meter van 200 km/u naar stilstand. De aandrijflijn gebruikt elektrisch aangedreven turbo’s die turbogat voorkomen en energie terugwinnen uit uitlaatgassen. Ook deelt de krachtbron architecturale en interne componenten met Ferrari’s 499P Le Mans-racewagen en bouwt voort op de motorfamilie van de 296 GTB. Verder zijn er een e-4WD-systeem met twee voorwielmotoren, een MGU-K en tal van racegeïnspireerde ondersteloplossingen zoals 3D-geprinte draagarmen en pushrod-adaptieve dempers.

Ondanks het circuitgerichte karakter belooft Ferrari dat de F80 bruikbaar is op de openbare weg: in hybride-stand en met zachte demperinstelling rijdt de auto comfortabeler dan verwacht. Het interieur blijft gericht op de bestuurder, maar bevat praktische elementen zoals een telefoonhouder met laadfunctie en volledige smartphone-integratie (Apple CarPlay, Android Auto).

Kortom: de F80 staat voor een technische stap voorwaarts en symboliseert Ferrari’s overgang naar hybride, racerij-afgeleide performance zonder de traditionele V12.