TEST: Zo wordt Mercedes afgetroefd door een sportwagen van zijn ex-partner
In dit artikel:
Mercedes en McLaren begonnen eind jaren negentig als een ogenschijnlijk perfecte alliantie: Mercedes leverde kapitaal en marketingkracht, McLaren bracht raceknowhow en sportwagenexpertise in. Die samenwerking leidde tot de SLR McLaren — een hedendaagse ode aan de 300 SLR — maar botsende bedrijfsfilosofieën, complexe Duitse structuren versus de vlakke Britse werkwijze en tegengestelde prioriteiten rond veiligheid versus pure sensatie maakten het project moeilijk bestuurbaar. Van de geplande 3.500 SLR’s werden uiteindelijk 2.157 verkocht; de formele samenwerking bleef op papier doorlopen tot circa 2009 en liep daarna stuk. McLaren keerde zich los en werkte verder aan eigen modellen zoals de MP4-12C, terwijl Mercedes AMG onafhankelijk groeide (AMG werd in 2005 onderdeel van het concern) en later met de SLS en de huidige AMG-varianten zijn sportwagenaanbod uitbreidde.
De moderne confrontatie in deze tekst is praktisch: de luxueuze Mercedes‑AMG SL 63 4Matic+ tegenover de pure McLaren Artura Spider. Beide cabriolets zitten in hetzelfde high-end segment, maar benaderen hun opdracht wezenlijk anders. De SL bouwt door op een lange Mercedes-traditie van comfort, veiligheid en veelzijdigheid — een erfgoed dat teruggrijpt op de Gullwing-era — en presenteert zich als een imposante, luxe reisautomobiel met een mopperige biturbo‑V8, moderne infotainment en veel raffinering. Zijn wegligging is comfortabel en stabiel; hij is weinig nerveus, reageert niet razendsnel maar volgt stuurcommando’s met precisie en lichtvoetigheid wanneer dat gewenst is. Daardoor voelt de SL eerder als een snelle grand tourer dan als een uitgesproken circuitkanon.
De McLaren Artura Spider daarentegen legt de nadruk op zuivere rijbeleving: een scherp, gedetailleerd stuurgevoel dat asfaltinformatie direct vertaalt in koerscorrectie en een chassisafstemming die altijd duidelijkheid biedt. Technisch is de Artura lichter en compacter — circa 16 cm korter en ongeveer 400 kg lichter dan de SL, ondanks het hybride aandrijfconcept — wat zich vertaalt in een veel directer en responsiever rijgedrag. Ook bij oneffen wegdek toont de McLaren voldoende comfort zonder zijn sportieve karakter te verliezen.
De vergelijking legt een fundamenteel dilemma van Mercedes bloot: door comfort, gebruiksgemak en veiligheid te blijven combineren met sportieve pret, ontstaat een model dat nergens extreem goed in is maar veel goed doet — “tussen wal en schip”. Historisch gezien waren de klassieke 300 SL en 300 SLR veel compromislozer en radicaler dan de hedendaagse SL-lijn. De schrijver suggereert dat Mercedes bij een volgende generatie baat zou hebben bij meer segmentatie: een theatrale AMG‑variant, een elektrische reisgerichte SL en een lichtgewicht, compromisloze sportwagen à la nieuwe SLR om echt met McLaren te kunnen concurreren.
Kern: de SLR‑breuk illustreert hoe verschillende bedrijfsculturen en productvisies een veelbelovende partnerschap kunnen doen ontsporen. In de recente praktijktest toont de McLaren Artura de superieure sportieve duidelijkheid en lichtheid, terwijl de Mercedes‑AMG SL 63 vooral overtuigt als luxe, krachtige en veelzijdige grand tourer — mooi, maar niet het pure tegenwicht dat McLaren vormt.